Με αφορμή την θεατρική παράσταση Live Love Ride μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη του έργου Στρατή Πανούριο, που παίζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρο Προσκήνιο.
Ποια ήταν η αφορμή που γράφτηκε το “LIVE LOVE RIDE”;
Το LIVE LOVE RIDE είναι η πρώτη θεατρική παράσταση που αφορά μοτοσικλετιστές. Γεννήθηκε από την ανάγκη να πάρουμε θέση ως «Καλλιτεχνικός Οργανισμός Κοχύλι» διαμέσου της τέχνης του θεάτρου στο τεράστιο θέμα της ασφαλούς οδήγησης και των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα. Το θέατρο ως εκπαιδευτικό εργαλείο είναι κάτι πολύ δυνατό, περνάει μηνύματα χωρίς να «δείχνει» με το δάκτυλο ποιο είναι το σωστό ή λάθος. Αφήνει το θεατή να αποφασίσει, λειτουργεί σε ένα πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο επίπεδο. Ο θεατής τη στιγμή που βλέπει την παράσταση κρίνει, συγκρίνει, συνδέει και αποφασίζει πως θα έπραττε και ο ίδιος αν ήταν ένας απ’ τους «ήρωες» της παράστασης. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτής της παράστασης που αφορά κυρίως μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δίνει τη δυνατότητα στους νέους να λάβουν σοβαρά υπόψη τα θέματα που αφορούν την ασφαλή οδήγηση μιας μοτοσυκλέτας.
Η ασφάλεια του οδηγού αναφέρεται συχνά και χρόνια τώρα μέσα από διάφορες καμπάνιες, άλλοτε πάλι μέσα από σκληρές εικόνες, πως η παράσταση μπορεί να μεταφέρει το μήνυμα που δεν μπόρεσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Η συνήθεια από σκληρές εικόνες μας κάνει απαθείς;
Όπως είπα παραπάνω η τέχνη έχει πολύ μεγάλη δύναμη, μεταφέρει εικόνες και ιδέες που μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων. Η παράστασή μας δεν διαχειρίζεται αρνητικές εικόνες, δε μεταφέρει φόβο, δεν έχει ίχνη αίματος στην άσφαλτο γι’ αυτό και μπορεί ίσως να κάνει αυτό που τα δελτία ειδήσεων δεν μπορούν. Αν μεταφέρεις αρνητικές εικόνες γύρω από ένα θέμα, τότε ναι ίσως το μυαλό μας τις διώχνει και δημιουργεί μια απάθεια προς αυτές. Είναι σημαντικότερο να δείξεις την ομορφιά της ζωής, την αγάπη για τη ζωή και μετά να ρωτήσεις: αυτό θα ήθελες να το χάσεις;
Ποια η αποστολή της παράστασης;
«Το Live Love Ride» είναι ένας ύμνος στη ζωή και στη χαρά του ταξιδιού με τη μοτοσικλέτα. Αποστολή της είναι να φανερώσει έναν διαφορετικό δρόμο οδήγησης, μέσω της ευθύνης, της αυτοεκτίμησης και του σεβασμού στο ταξίδι. Σεβασμό προς τον εαυτό μας και στον συνάνθρωπο. Νοιάζεται για «το κοινό καλό» και μέσω του θεάτρου θέλει να μιλήσει στους νέους και ιδιαίτερα στους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου που τώρα είναι συνεπιβάτες πως αργότερα όταν θα πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι μιας μοτοσικλέτας θα πρέπει να γνωρίζουν πως μπορείς να χαρείς τη ζωή αρκεί να λαμβάνεις τα σωστά μέτρα ασφαλούς οδήγησης.
Το κράνος σου πάει…
Το κράνος σου πάει… ή σε πάει και σε φέρνει..σπίτι ζωντανό. Είναι το μότο της παράστασής μας. Οι ήρωες επί σκηνής δεν αποχωρίζονται ποτέ το κράνος τους, είναι εκεί, το φοράνε όταν οδηγούν και είναι εκεί δίπλα τους, πάντα κοντά τους, ένα μήνυμα πως μοτοσικλέτα και κράνος είναι αλληλένδετα. Υπόψη: στην παράστασή μας επιτρέπεται το κράνος στην αίθουσα!
Τι σημαίνει αγάπη προς την μοτοσυκλέτα; Η αγάπη περιορίζεται σε ένα αντικείμενο, είναι εγωιστική ή υλιστική ή έχει βαθύτερες προεκτάσεις;
Εγώ δε θα πω τίποτα θα αφήσω τα λόγια της ηρωίδας του έργου μας της Ζωής να μιλήσουν:
Όταν αφήνω το συμπλέκτη και ανοίγω το γκάζι, εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου χτυπάει με χαρά” Όταν νιώθω τον αέρα στο πρόσωπό ου, σ” όλο μου το σώμα, όταν νιώθω βαθιά μέσα μου το αίσθημα του ότι μπορώ να ταξιδέψω παντού, τότε γίνομαι ένα με τον εαυτό μου και δε σκέφτομαι απολύτως τίποτα, τίποτα που να μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Θέλω να ταξιδέψουμε ως τα πέρατα του κόσμου, θέλω να δω, θέλω να οδηγώ, θέλω να βλέπω το δρόμο να ανοίγεται μπροστά μου ελεύθερος. Πάνω στη μοτοσυκλέτα κάθε κομμάτι του εαυτού μου νιώθει ζωντανό, νιώθω να ξαναγεννιέμαι σε κάθε στροφή, σε κάθε σταθμό..»
Πηγή: City Code