Ήταν θυμάμαι καλοκαίρι του 1995 όταν έμαθα ότι η σκηνοθέτις, ηθοποιός και συγγραφέας Κάρμεν Ρουγγέρη επρόκειτο να πραγματοποιήσει ακρόαση ηθοποιών για τις ανάγκες της νέας της παράστασης, εγκαινιάζοντας το Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου. Είχα ήδη παρακολουθήσει την περασμένη χρονιά τη μεγαλειώδη «Αντζελίνα η Σταχτοπούτα» που είχε ανεβάσει στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Θυμάμαι ήταν γεμάτο το θέατρο, όλοι οι εξώστες και οι μικροί – μεγάλοι θεατές παρακολουθούσαν με δέος και συγκίνηση την παράσταση. Στο τέλος ένα ολόκληρο θέατρο είχε σηκωθεί όρθιο χειροκροτώντας με χαρά και ευγνωμοσύνη τους ηθοποιούς και την κυρία Ρουγγέρη. 
Έπειτα από αυτή την εμπειρία αγωνιούσα για την έκβαση της ακρόασης καθώς ήθελα πολύ να ενταχθώ στην ομάδα της και να τη γνωρίσω. Ετοίμασα λοιπόν τους μονολόγους και τα τραγούδια μου και με προσμονή μπήκα στην αίθουσα της ακρόασης. Αυτό που θυμάμαι έντονα από εκείνη την πρώτη συνάντηση ήταν η μοναδική θετική ενέργεια και αγάπη για τους ηθοποιούς που ξεχείλιζε γενναιόδωρα. Μου έδινε κουράγιο, συμμετείχε κι εκείνη στην προσπάθεια και στην αγωνία μου, δοκιμάζαμε ακόμα και μέρη του κειμένου, ώσπου φεύγοντας από εκεί θα έπαιρνα μαζί μου το όμορφο δώρο της συνάντησης και συνεργασίας μ’ έναν μοναδικό άνθρωπο και καλλιτέχνη. Σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαμε πρόβες για την παράσταση “Η Ωραία κοιμωμένη”.
Ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα της παράστασης συνάντησα ξανά το κείμενο της κυρίας Ρουγγέρη, και το παραθέτω:
«Ήταν όνειρο. Είναι πραγματικότητα. Καιρό πολύ φανταζόμουν ένα θέατρο αποκλειστικά για παιδιά. Όμως έδειχνε σαν ένα όνειρο, που δύσκολα μπορούσε να ζωντανέψει. Σαν να χρειαζόταν ένας μάγος να με βοηθήσει να το πραγματοποιήσω. Και να που στο τέλος του 1995 κάτι έγινε. Σαν να παρουσιάστηκε αυτός ο καλός μάγος και με το ραβδάκι του άγγιξε το παλιό Σινεάκ και το μεταμόρφωσε σε ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΕΚΙ. Τώρα, ένα σκηνικό είναι όλη η πλατεία του θεάτρου. Μια παραμυθένια πολιτεία κι ένας έναστρος ουρανός. Είμαστε μέσα σ’ αυτήν και σας καλωσορίζουμε.. Σε λίγο τα φώτα θα σβήσουν για ν’ ανάψουν τα αστέρια.. Οι διάδρομοι του θεάτρου θα γίνουν δρόμοι της πολιτείας. Οι ήχοι μιας υπέροχης μουσικής θα απλωθούν παντού.. Οι παραμυθένιες φιγούρες θα ζωντανέψουν. Πάνω στη σκηνή, οι πόρτες του παλατιού θ’ ανοίξουν κι ένας ένας θα ξεπροβάλλουν οι ηθοποιοί, ντυμένοι τους ρόλους τους
Για να χαρείτε αυτή την παράσταση δούλεψαν με πολύ κέφι και αγάπη αυτοί που φαίνονται πάνω στη σκηνή, αλλά και άλλοι πολλοί που δεν φαίνονται. Όλους τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Κάρμεν Ρουγγέρη
Έπειτα από την «Ωραία κοιμωμένη» ήρθε η «Κοππέλια», μετά «Οι Εκκλησιάζουσες σαν παραμύθι», «Η αγάπη και τα τρία πορτοκάλια», «Ο τσάρος με τη μακριά γενειάδα» και στο άνοιγμα της χιλιετίας το 2000 «Ομήρου Οδύσσεια. Το παραμύθι των παραμυθιών».
Έρχεται μια στιγμή στη ζωή που οφείλεις να κάνεις έναν απολογισμό. Να θυμηθείς και να ξαναφέρεις στη μνήμη σου τους μοναδικούς ανθρώπους που συνάντησες. Η Κάρμεν μου, είναι η δασκάλα μου στο θέατρο, είναι εκείνη που μου πρόσφερε ένα τεράστιο ταξίδι παίζοντας απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα και μεγαλώνοντας γενιές με τις παραστάσεις της. Μαζί της γνώρισα μοναδικούς ηθοποιούς, συνεργάτες, Γεννήθηκαν φιλίες που δημιουργούν οικογένεια στα μεγάλα σκαλοπάτια της ζωής. Έναν ολόκληρο κόσμο. Τον κόσμο της τέχνης της να ταξιδεύει τα παιδιά σε κόσμους παραμυθένιους. Την περασμένη χρονιά συναντήθηκα μαζί της για μια ακόμα φορά στην Οδύσσεια του Ομήρου, κάνοντας ξανά εκείνο το μυητικό ταξίδι στον κόσμο του παιδικού θεάτρου με την ευχή να ανταμώσουμε ξανά τη νέα σαιζόν.
Τώρα που είναι καλοκαίρι, κάπου πάλι σε κάποιο μέρος της Ελλάδας θα βρίσκεται με το «Παραμύθι χωρίς Όνομα» για να προσφέρει στους μικρούς και μεγάλους θεατές χαρά και γνώση.
Κάρμεν μου σ’ ευχαριστώ για όλα.
