Οι τρεις τραγικοί ως σύγχρονοι μέντορες.
Κριτική για το βιβλίο του Στρατή Πανούριου “Οι τρεις Coaches”
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: «Τι θα έλεγαν οι μεγάλοι δάσκαλοι του αρχαίου δράματος, αν
ερχόταν σε επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα;» Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει ο
Στρατής Πανούριος μέσα από το βιβλίο του Οι τρεις Coaches, συνθέτοντας μια ευρηματική
σύζευξη της αρχαίας τραγωδίας με τον σύγχρονο θεατρικό στοχασμό.
Η υπόθεση, που φέρνει στο προσκήνιο τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές ως «μέντορες» του
σημερινού κόσμου, λειτουργεί ως μεταμοντέρνο θεατρικό εργαλείο. Ο συγγραφέας σμιλεύει την
έννοια της ύβρεως, της ατομικής κρίσης και των κοινωνικών μετατοπίσεων, συνδέοντάς τες με τις
αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου.
Η γραφή του Πανούριου αποδεικνύει ότι το αρχαίο δράμα δεν αποτελεί μουσειακό απολίθωμα,
αλλά έναν ζωντανό οργανισμό που εξακολουθεί να σχολιάζει και να αναδιαμορφώνει τη σημερινή
πραγματικότητα. Όπως σημειώνεται και στη σύνοψη του έργου: «Φαντάσου να καθοδηγείσαι από
τους κορυφαίους ποιητές που διαμόρφωσαν το δυτικό θέατρο».
Οι τρεις τραγικοί ανασύρονται από την ιστορικότητα και επανεγγράφονται στο παρόν. Συνομιλούν,
πίνουν καφέ, βγάζουν σέλφι και αναλύουν θεμελιώδη ζητήματα που αγγίζουν τον πυρήνα της
ανθρώπινης ύπαρξης, αντλώντας φράσεις και γνωμικά από τα έργα τους. Οι διάλογοι
μεταμορφώνονται, με θεατρική μαεστρία, σε φιλοσοφική άσκηση, μια διαδικασία εσωτερικής
αναγέννησης, μια επανεκκίνηση του ανθρώπου από το μηδέν.
Το βιβλίο προτρέπει τον αναγνώστη να αναστοχαστεί πάνω στο νόημα της ζωής και της
καθημερινής ύπαρξης, να διερωτηθεί «γιατί ξυπνάω κάθε μέρα και αντικρίζω τον ουρανό, τα
αστέρια και τον ήλιο». Όπως υπενθυμίζει ο Σωκράτης στην Απολογία του: «Ὁ ἀνεξέταστος βίος οὐ
βιωτὸς ἀνθρώπῳ».
Σε αυτό το πνεύμα, Οι τρεις Coaches λειτουργούν ως υπενθύμιση πως οι τραγικοί ποιητές ουδέποτε
απουσίασαν από το πολιτισμικό γίγνεσθαι. Παραμένουν παρόντες όχι ως στατικές μορφές του
παρελθόντος, αλλά ως διαρκώς ενεργές πνευματικές παρουσίες, των οποίων η διδασκαλία συνεχίζει
να διαπερνά τον σύγχρονο λόγο και την ανθρώπινη συνείδηση.
Η πρόσληψη αυτής της διδασκαλίας, ωστόσο, εξαρτάται από τη δεκτικότητα και την εσωτερική
ετοιμότητα κάθε αναγνώστη να την αναγνωρίσει και να την ενστερνιστεί.
Εν κατακλείδι, το βιβλίο του Στρατή Πανούριου αποτελεί ένα ανάγνωσμα που αξίζει να
αξιοποιηθεί όχι μόνο ως εργαλείο προσωπικής και πνευματικής καλλιέργειας, αλλά και ως
παιδαγωγικό υλικό στη διδασκαλία των φοιτητών δραματικών σχολών και τμημάτων θεατρικών
σπουδών. Μέσα από τη θεματική και τη φιλοσοφία του, αναδεικνύει τη διαχρονική συμβολή του
θεάτρου, και ιδίως του αρχαίου δράματος, στη συγκρότηση και την καλλιέργεια της ανθρώπινης
προσωπικότητας.
Αριστείδης Τσαγκρώνης
Τελειόφοιτος μεταπτυχιακού
τμήματος Θεατρικών σπουδών ΕΚΠΑ